Jest pionierem tatuażu w Polsce - drzwi do swojego studia otworzył po raz pierwszy w 1992 roku. 30 lat w roli tatuatora to dla niego bagaż doświadczeń ciężkiej pracy, permanentnego rozwoju osobistego i niezwykłych relacji z ludźmi. Dla obserwatorów z zewnątrz - przykład na to, że najlepszym drogowskazem do sukcesu w życiu zawodowym jest miłość i pasja. Poznaj Sławka Frączka, artystę, który wytatuował kolekcję Tattoo.
Jak dobrać tatuaż?
W tatuażu ważne jest to, czego chce klient. Sławek ubiera w formę wizję, z którą przychodzi człowiek. Tatuowane wzory na biżuterii z kolekcji Tattoo są przeciwieństwem tego podejścia – to od początku do końca jego autorski pomysł. Artysta stworzył świat pełen symboli i koloru, do którego zaprasza odbiorcę. Ale biżuterię można zdjąć, gdy zmienią się potrzeby lub styl. Znak na skórze zostaje z człowiekiem przez całe życie.
Chcąc tworzyć rzeczy wyjątkowe i pionierskie wyobraził sobie biżuterię, jakiej jeszcze nie było. Od początku wiedział, że chce pracować z Anną Orską, która słynie z poszukiwań i eksperymentów. Na szczęście, projektantki nie trzeba było długo przekonywać - od razu zakochała się w pomyśle. Pierwszy raz spotkali się ponad trzy lata temu. Podział obowiązków był jasny: on projektuje wzory i tatuuje je na skórzanych spadach w ilościach i kształtach jakich ona potrzebuje. Ona oprawia w mosiężne formy to, co stworzy on.
Wytatuowanie jednej sztuki zajęło mu od kilku do kilkunastu godzin. To czasem nawet trzy dni pracy spędzone nad jedną bransoletką. Ponieważ Sławek wszystko tatuował osobiście, kolekcja powstawała powoli, w skupieniu, przez kilka lat. Dlatego też jest limitowana, a każdy egzemplarz posiada indywidualny charakter i na swój sposób jest unikatowy. Skóra zwierzęca została wykorzystana w duchu less waste – to pasy transmisyjne i spady po produkcji torebek z zaprzyjaźnionego, małego warsztatu kaletniczego. Sławek korzystał z tuszy, z którymi pracuje na co dzień: nietestowanych na zwierzętach i w 100% wegańskich.
Tatuaż na rękę, palec albo płatki uszu? Tylko od ORSKA
Jak się tatuuje biżuterię? Czy rysunek na skórze zwierzęcej różni się od tego, który powstaje na ciele człowieka? Sławek dobrze zna odpowiedź. I twierdzi, że owszem, tatuuje się inaczej. Materiał, choć statyczny, przez grubość i zmienioną garbowaniem strukturę skóry, był dosyć nieprzewidywalny i trudny w obróbce. Dlatego każdy kawałek wymagał indywidualnego podejścia. Choć sama technika podobna jest do tej wykorzystywanej przez tatuatorów na co dzień, czasem trzeba było zmienić podejście i skorzystać z innej metody (na przykład położyć delikatny cień). Drobne elementy wymagały użycia specjalnej lupy, co automatycznie wydłużało czas pracy.
Najpierw powstawał szkic – szablon, który był odbity na skórze w taki sam sposób jak robi się to w klasycznym tatuażu (to jest tatuażu na skórze człowieka). Po etapie przygotowawczym następowała faza właściwa, podzielona na trzy etapy: konturowania, cieniowania czernią oraz wypełniania kolorem, w kolejności od najjaśniejszego do najciemniejszego, by uniknąć zabrudzenia kolorów. Ostatni etap polegał na zabezpieczeniu elementu wazeliną. Gdy Sławek kończył pracę, zaczynali ją jubilerzy i rzemieślnicy ORSKA.
Najmodniejszy tatuaż jest biżuterią
Tatuaż europejski ukształtowany został pod silnym wpływem tatuażu japońskiego i - choć Sławek z łatwością porusza się w dowolnych stylistykach - ślad sztuki Wabori widoczny jest także w wielu jego pracach. Po inspirację do symboliki tatuażu japońskiego sięgnął także tworząc wzory biżuterii z kolekcji Tattoo.
Przez lata funkcja tatuażu i jego charakter (o modnych wzorach i inspiracjach nie wspominając) zmieniały się: od niszowego symbolu grup wykolejonych po najmodniejszą ozdobę, w której liczy się przede wszystkim forma, nie jej znaczenie. Niezależnie od motywacji, tatuaż wciąż pozostaje przedmiotem pożądania. Biżuteria z kolekcji Tattoo zaspokaja potrzebę wyróżnienia i przyciągnięcia uwagi. Łączy ją z rzemiosłem w najlepszym wydaniu i obrazem pełnym znaczeń. Dzięki temu możesz nie tylko wyrazić siebie. Możesz też opowiedzieć swoją historię.
