Wiedziałam, że jak się tutaj pojawię, poza sprawami zawodowymi, docenię jeszcze bardziej zwyczajność, której tutaj mi brak. Może jest, ale zwyczajnością tutaj są rzeczy wręcz absurdalne. Przez pierwsze dni spałam w klasztorze, który szkoli mnichów. Bez dostępu do wody. Nawet nie wiecie jak się cieszyłam jak z kranu poleciał lodowaty strumień :-)))

Dzień kończy się tutaj kiedy słońce znika za horyzontem. Potem jest tak ciemno, że tylko świeca i lampa naftowa może mnie uratować, ale prawda jest taka, że woda, energia, gaz to tutaj skarb. Obcuję z rzeczywistością z dala od turystyki, z której żyje Nepal. Pracownia jest wynajęta obok wolontariatu, w którym opiekują się dziećmi. Ja również je wspieram. Są z rodzin rozbitych po trzęsieniu ziemi. Dzieciaki są cudowne, chodzą za mną wszędzie! Dzięki temu widzą czym jest praca.

Wynajęłam tutaj mistrza jubilerstwa. Żeby zrobić jedną rzecz musi wędrować po całej wsi i organizować mnóstwo rzeczy. Jeden ma wiertarkę, ktoś inny robi odlewy... Chodzę za nim i nie wierzę. Wszystko trzeba załatwiać, ustalać, organizować. Jednocześnie trzeba pomagać bliższej i dalszej rodzinie. Każdy dzień mnie zadziwia i doświadcza! :)

Tu jest po prostu ogrom wspaniałych rękodzieł, doświadczonych ludzi i różnych niesamowitości. Nie mogłam sobie wymarzyć lepszego miejsca na początek moich poszukiwań. #ORSKAexplornig na 100%!

Wczoraj znalazłam chłopaków rzeźbiących mandale. Oczywiście skakałam pod sufit. Muszę do nich wrócić, koniecznie. Mam tyle doznań, że z chciejstwa wzięłabym wszystko, a nie mogę. Tak trudno się zdecydować co z tych odkryć zabrać ze sobą. Z niczego nie jest łatwo zrezygnować.

Wiem za to z czego na pewno nie zrezygnuję – frędzle! Piękne!!! Właśnie o takich marzyłam kiedy planowałam tę wyprawę. Robi mi je lokalny ojciec sześciorga dzieci z mojej wsi. Każdą niteczkę tnie ręcznie, jak my u nas w pracowni :-) Bardzo potrzebuje pracy. Nie jest im łatwo. Bieda szkli mi oczy każdego dnia. Jesteśmy wszyscy szczęściarzami mieszkającymi w Europie.

Uściski dla Was wszystkich!
Ania